Uważaj! Nie idź przez las! Nie patrz w górę! Przecież to wilcze kły ukryte w wysokich gałęziach jodeł! Przecież to pchły wielkiego wilka a nie czarne wiewiórki! Przecież to ostre pazury a nie korzenie drzew! Przecież to kapiąca z pyska ślina a nie majowy kapuśniaczek... Jak to dobrze, że Czerwony Kapturek nie słyszy tych wszystkich ostrzeżeń, które padają z ust ludzi oglądających pocztówkę. Nie dopuszcza do siebie żadnych lęków. Śmiało, w podskokach kroczy przez obrazek i nie straszny mu ani wilk, ani las, ani w ogóle niczego się nie boi. Kpi sobie z niebezpieczeństwa, podśpiewuje sobie i podjada smakowite rodzynki z koszyka. Jest zupełnie bezpieczna, ponieważ zna pewną tajemniczą zasadę, której nauczył  ją myśliwy: wilki zjadają tylko tych, którzy się na nie brzydko gapią.

A Kapturek? Patrzy odważnie przed siebie i zaraz na pewno bezpiecznie dotrze do domku babci. Tym razem wszystko będzie dobrze. A teraz uprzejmie prosimy, przestańcie już ją ostrzegać, bo jeszcze faktycznie was usłyszy i spojrzy do góry…